Goede Vrijdag vandaag. Iemand zegt: de mensen zijn mooi.... van buiten. Van binnen zijn het net slangen. Maar wij zijn bijzonder he? Jij ben een bijzonder mens, ik ben een bijzonder mens. Ben ik niet anders dan vroeger?
Ik ben... zeg maar 'puzzled'. Voorheen was ik vooral bezig iets te verstaan - letterlijk - en de knopen te ontwarren die in het gesprek ontstonden als gevolg van onze verschillende logica. Maar moet ik hem vandaag niet gewoon letterlijk nemen?

Er was een onrustig groepje op straat. Ik kom erbij aanlopen, groet, word toegesproken door een boze bekende van mij. Er is drank in het spel, veel drank. Object van de woede zit stil, illustreert zijn punt maar zegt niets. Hij zou de sfeer kunnen ontspannen door gewoon weg te gaan maar hij staat op zijn recht. Politie neemt poolshoogte. Het is een opstootje geworden. Ik kan de boze bekende niet kalmeren, dat weet ik. Ik ben als straatpastor hier geen voorganger, vredestichter, helper, ik ben hooguit getuige. Met anderen, overigens. Een oudere dame gaat op haar rollator zitten voor het tafereel. Maar de onmacht is groot. Wat kan ik betekenen?
De volgende dag steek ik met iemand een kaars op in de kapel. En spontaan welt dat veelgezongen lied op met die regels:
dat ik niet uitval, dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn,
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

we hebben het over zijn tatoeage. "Dat vind God niet goed. Maar het kost veel om het weg te halen."
Ik durf bijna niet te vragen wat de symbolen betekenen. Maar het gaat om iets anders: "je lichaam, daar moet je niets bij doen en niets af. Ook jij. Je moet het zo laten."

"ja, ik ben wel verleid door de verwondering, ja"
ik had gevraagd of Pasen nog deel had uitgemaakt van zijn week.

"...ik zat met een biertje en een jointje ergens om te huilen, komt er ineens een vrouw die een arm om me heen slaat! Daar geef ik echt... daar heb ik geen woorden voor, dat is eh.. meer dan 50 euro, dat iemand je zo komt troosten, en nog wel als ik met bier en een joint zit!! Dat je getroost wordt, zomaar, ongelofelijk!"

bijna de halve stad mocht het horen

In de wachtruimte van perron 1 zit een bekende van mij. Hij slaapt en ik kijk het even aan. Hij zal de nacht hier hebben doorgebracht, dus ik leg mijn ontbijt naast hem op het bankje. Als ik een briefje aan het schrijven ben, schrikt hij wakker en ik schrik van zijn bewegingen. "oef! Ik viel van de bank af! Goedemorgen!" roept hij me meteen toe. Oef, zeg dat wel. Een fractie was ik bang. Wat doe je als je in het openbaar wakker schrikt?  Een hele goede morgen....

 Mag ik wat vragen? Die man haalde net de hele asbak leeg (en deed een handvol oude peuken in zijn shagbaal, b)
Is dat de bedoeling? Vraagt ze mij.
 

Ik antwoord iets over geld op en net weer dakloos, maar ik denk later: dat is een goede vraag! Zou ze bedoeld hebben dat hij uit de asbak steelt, of dat het mensonwaardig is dat dit voorkomt?
Nee mevrouw, dat is NIET de bedoeling. Althans niet van ons mens zijn

-ha .....
-goed je te zien!
hij steekt een hand uit en een vuist. We geven elkaar een 'box'-

;oeirhg jkl (nouja, zo klinkt het voor mij dan)
-Wat zeg je?
-;oeirhg jkl
-sorry, ik versta je niet...

hij loopt weg. Ik roep hem na, maar hij kijkt niet meer om. Fijne dag! Het heeft geen zin. Geen contact meer. Het begon met een gebaar van begrip. Ik was geraakt door zijn box.
Zou hij niet heel erg eenzaam zijn?